Afscheid went nooit...

Afscheid nemen...het blijft een moeilijke en zware dobber. Loslaten wat was, doet pijn. Het veegt soms letterlijk de voeten van onder je lijf. Het brengt een gapend gat teweeg in het diepste van je 'zijn'.
Het lijkt aan de ene kant zo wezenlijk ongeloofwaardig, niet te vatten, alsof je verdoofd verder op automatische piloot je weg waggelend verder zet. Strompelend vol ongeloof. Niet ten volle beseffen. Verdwaasd. Ergens is dit een 'beschermautomatisme' van ons lijfje om op gang te blijven, om toch door te gaan.
Aan de andere kant, in heldere momenten de stekende pijn om het verlies. Het immense verdriet omdat je mama of een andere geliefde er niet meer is. Je voelt je verscheurd. Terug gekatapulteerd naar wat ooit was en nooit meer komt. En die NOOIT MEER brengt je in verwarring en in paniek. Panische angst… Want hoe moet het nu verder zonder? Wat moet je beginnen? Kan je dat wel aan?
Pas later begint het besef door te sijpelen op de meest vreugdevolle of droevige momenten als je vlug dat belletje wil doen om je vertrouwde babbeltje te doen, om dat luisterend oor, die steunpilaar als vangnet even aan te spreken, te horen...en dan plots heel bruusk en pijnlijk te moeten ervaren in een flits van een seconde, die wel een eeuwigheid lijkt te duren, dat dit nooit meer kan. Nooit.
Pijn slijt, zeggen ze, met de jaren. Ik merk alleen een veel groter gemis bij elke nieuwe mijlpaal in mijn leven. Vooral in dat van mijn kinderen. Maar daarnaast in de loop der tijd groeit een alsmaar grotere bewondering voor dat wat ooit zo vertrouwd dichtbij was. Voor dat wat er voor zorgde dat jij nu JIJ bent. Dankbaarheid voor zovele dingen. Dankbaar koesterend van zovele mooie herinneringen.
Het verdriet maakt plaats voor groeiend respect en warme liefde. Het gemis mag dan wel blijven maar wordt aangevuld of zelfs opgevuld door een innerlijke rust en kracht vanuit de oerbron. Een nieuw vangnet vanuit ‘gene zijde’ die je dagelijkse tekens geeft van aanwezigheid. Het enige wat jij moet doen, is toelaten… Toelaten dat te zijn wat is en in de stilte van de tijd die liefde en kracht te aanvaarden... 

---