Ik voel me aan handen en voeten gebonden...

Ik voel me aan handen en voeten gebonden.
Weet niet of ik me boos, verdrietig, ontzet, gefrustreerd, ... of alles door elkaar moet voelen...
Ik werk in mijn praktijk met lieve, kwetsbare kinderen, jongeren en volwassenen met specifieke noden én terechte vraag om hulp, zeker in deze tijd. Mensen met kanker of een ander zorgprofiel. Essentieel werk op fysisch, mentaal, emotioneel vlak zodat de draagkracht, de veerkracht van allen, kan aangepakt worden en het welbevinden van mijn zorgklanten terug kan beteren. Ik word in zovele mails en belletjes gemist, mensen vragen om toch niet te openen omdat ze op zijn, omdat ze het niet meer zien zitten, omdat ze me nodig hebben... Die berichten doen pijn. Verscheuren mij want ik mag niet. Ik ben vastgebonden terwijl mijn handen zoveel leed verzachten! Ik mag geen hulp bieden... stel je voor! Zonder pardon moeten we dichtblijven tot maart. Dan durft men boven ons hoofd beweren dat men inzit met de impact op kinderen, op volwassenen.
Dan word ik kwaad als ik zie hoe in ons land heel het coronacircus aangepakt wordt en de mensen met grote nood weeral in de kou blijven staan.
Dit kunnen we toch niet blijven slikken???