De basiscursus 'Omgaan met autisme' (voorjaar 2018) is reeds van start gegaan op meerdere plaatsen in Vlaanderen op de aangegeven avondmomenten. Zie de website van de Vlaamse Vereniging voor Autisme  
Ben je niet zo'n avondmens en heb je op vrijdag een dagje vrijaf, 
kan jij je vrijmaken op welbepaalde vrijdagvoormiddagen en wil je jouw (klein)zoon/dochter beter leren begrijpen, dan ben je meer dan welkom om bij mij de cursus te volgen.
Die gaat door in het Groot Begijnhof te St. Amandsberg - Gent.
Na het brengen van een theoretisch kader gaan we samen met jullie; (groot)ouders en personen met autisme aan de slag om een antwoord te vinden op al jullie vragen en noden.
Inschrijvingen gebeuren via ann@autismevlaanderen.be

Ik maakte deze tekening jaren geleden. Ik gaf toen zelf nog les en mijn kinderen waren nog heel klein. Er was op dat moment nog weinig gekend op gebied van autisme en dyslexie. ADHD kwam toen beetje bij beetje ook in de picture. Een zorgcoördinator bestond nog niet maar veel leerkrachten probeerden hun best te doen met kinderen met bepaalde specifieke zorg.
Ondanks het feit dat ik nooit voorstander geweest ben om iemand een label op te kleven, hebben we binnen mijn gezin allemaal eentje. Alleen beseffen we heel goed dat dit label een deel van ons is en niet wij in het algemeen. Zoals een mama vorige week tijdens een zorgteam nog mooi verwoordde; ik ben Inge met de bril en niet de bril met Inge.

Vrij jong hebben mijn zonen leren omgaan met wie ze zijn in hun totaliteit. Dat probeerde ik ook altijd met mijn leerlingen destijds. 'Moeilijk gaat ook. Geef alleen nooit de moed op!' droegen we hoog in vaandel. Ondertussen zijn de leerlingen van destijds volwassen mannen en vrouwen, die elk hun eigen weg waargemaakt hebben. Ik ben best trots dat ik hen een deeltje op hun weg daarbij mocht helpen.

Mijn zonen zijn beiden heel gedreven kerels die geleerd hebben dat vanuit hun beperking juist zo'n grote meerwaarde aan talent zit, wat menig anderen niet kennen of weten. Ik heb nooit gekeken naar wat fout ging, maar probeerde wel aan te pakken wat nog kon ingeoefend worden. De rest groeit soms vanzelf met het ouder en meer matuur worden!  
Het zijn twee echte 'out of the box'-denkers. Als je buiten school niemand achter je staan hebt die jouw denken blijft prikkelen en aanmoedigen, geloof me, dan zijn de schooljaren best keihard en vreselijk lang!  Het zou niet mogen dat jongeren tot aan hun verder studeren beperkt blijven denken over hun mogelijkheden. Ze zijn zoveel meer dan die schoolse vakken en commentaren! 
Ik heb het altijd jammer gevonden dat onze oudste zoon maar beginnen stralen is en echt gaan geloven is in zichzelf toen hij de 18 gepasseerd was. Toen pas leerde hij beseffen dat hij best heel knap is en grote talenten bezit die een enorme meerwaarde kunnen betekenen binnen onze maatschappij. Die talenten heeft hij juist dankzij zijn etiket. De positieve keerzijde van dyslexie!

Wat ik gewoon heel graag wil meegeven is, dat je echt moet geloven in jezelf. In jouw 'kunnen'. Sommige zaken hebben gewoon meer tijd nodig. Heb jij een etiket, kijk er dan over en vooral door. Wat is de meerwaarde ervan? Wat kan jij juist beter dan een ander, dankzij jouw label? Hoe kan je dit uitbreiden, leefbaar maken binnen het school- en/of werksysteem.

Ga ervoor. Ik besef zelf als geen ander dat het vaak zweet, bloed en tranen kan kosten. Mijn twee weten dit ook. Maar opgeven staat nu eenmaal niet in ons woordenboek! Probeer, struikel, val en probeer opnieuw. Elke dag is een nieuw begin en een nieuwe poging waard! OOK voor jou!



 

Ik weet wat het is om niet jezelf te durven of  mogen zijn …
Om niet goed genoeg te zijn, om beschimpt te worden, genegeerd en vernederd. Ik weet hoeveel verdriet, schaamte en frustratie je hele lijf overspoelt omdat je het gevoel hebt dat je ‘niemand’ bent.
De stress dat je iets zal zeggen dat de ander weeral eens verkeerd kan interpreteren. Het op de toppen van je tenen moeten leven… De ruzies die je niet eens wou en nooit uitlokte maar die er toch altijd weer kwamen omdat niet geluisterd en gesproken werd vanuit het hart. Het mis begrepen worden, de leugens, de vernedering en lafheid…
Een hoop emoties, ervaringen en gedachten die je rugzak loodzwaar maken.
Ik werd er uiteindelijk ziek van. Doodziek. Het tastte mijn spieren en gewrichten aan. Het vrat mijn levensenergie weg.
De medische wereld kijkt naar afzonderlijke klachten en lost ze op met een ‘pilleke’. Ze nemen even de pijn weg (doen een poging) maar de oorzaak blijft diep verankerd zitten in je hele lijf. Je wordt niet beter, je voelt je alsmaar slechter. ‘Je zal er moeten leren mee leven’, zeggen ze dan. Of ‘kom binnen 6 maanden eens terug en we geven je antidepressiva’. Ik kan er een boek over schrijven. Het maakte me boos, woest maar ook zo intens verdrietig en ongelukkig.
Niet dat iemand dat zag, want voor de buitenwereld was ik de vrolijke, dappere meid. Het manusje – van – alles die altijd voor ‘Jan en alleman’ klaarstaat. Diep van binnen ging ik kapot.
Wat doe je als je hoofd wel wil, maar je  lichaam NEEN zegt? Ik heb die zin zo vaak uitgesproken. Ik hoor die zin ook vaak. Maar daar stopt het meestal. We zoeken niet verder… of we zoeken verkeerd.
We moeten het niet buiten onszelf zoeken maar diep van binnen. In de stilte kan je beter luisteren naar wat je lichaam te vertellen heeft. Ik luisterde… ik ging op zoek… Ik vond.
Veel mensen worden moe, futloos en verliezen hun energie door al die bagage die ze op hun rug meepakken en niet nodig hebben. Al die ballast die blijft plakken en niet eens van jou is. Het zuigt je leeg… Het vernietigt je hele ‘zijn’.
STOP!! Ik heb er al jaren geleden komaf mee gemaakt. Jij kan dit ook!
Neem het heft in eigen handen. Zoek hulp! Via energetische therapie in combinatie met  bewustzijnscoaching leer je de weg naar jouzelf terug vinden en bevrijd je jezelf van al die onnodige ballast. DOEN!
Je bent altijd welkom in mijn praktijk! 😊