|
Eentje dat me door meerdere tekenen aanzette om nu 'in de pen' te kruipen. Afscheid nemen doet altijd pijn. Of het nu bruusk of verwacht is... Als het plots onverwacht op je inhakt, raak je echt wel even het noorden kwijt en ben je zo overmand door verdriet dat je niet direct een uitweg weet of gelooft in betere dagen. Je loopt verloren, voelt geen binding met niks op dat moment... Alles is zo onwezenlijk en niets of niemand kan je enigszins troosten. In het begin toch... Als je stilletjes aan afscheid van iemand moet nemen, heb je zo vaak de kans nog om hele diepe gesprekken te voeren of zeer intense belevenissen in je op te nemen en een afdruk diep in je hart te maken van deze dankbare momenten die je nog gegeven zijn. In zo'n situaties ervaar ik het gemis achteraf anders aan, omdat het rouwproces volop bezig was/is vooraleer je moet afscheid nemen en je nog zoveel kan en mag. Dan is elke dag er eentje dankbaar bij en elke avond bij het inslapen een dankbaar gevoel toch nog even gezegend te zijn met wat je hebt... ook al verlies je het stilaan... Wie het momenteel heel lastig heeft en zo opgeslorpt wordt in de spiraal van verdriet, intense pijn en wanhoop, weet dat elke nieuwe dag je dichter brengt bij dankbaarheid om datgene wat was. Het gat in jouw hart groeit beetje bij beetje dicht. Het litteken zal onherroepelijk zijn stempel drukken zowel op dat wat was als datgene dat zal groeien uit een heel diepe sterkte binnen onszelf. Die kracht die er nu voor zorgt dat je de dag doorkomt en je stilletjes aan terug op de rails zal zetten. Geloof me! Er komt een dag dat je liefdevol kan glimlachen voor die schat die jij zo koestert en vol liefde bewaart in jouw hart♥ Sterkte en dikke knuf! xoxo Inge x 
2 Reacties
Hoe vriendelijk ben jij? Hoeveel kan jij verdragen? Kan je mee genieten van het geluk van anderen of ben je gemakkelijk jaloers? Waarom ben je jaloers? Wat heeft die ander dat jij niet hebt en jou net zo jaloers maakt? Kan jij altijd je vriendelijkheid bewaren of zijn er momenten dat iemand echt het bloed vanonder jouw nagels kan laten kruipen? Zoek de trigger! Wat maakt dat je kan ontploffen of jezelf verliest? Kan jij jezelf beheersen ook als de ander zonder respect en onvriendelijk te keer gaat? Voel en weet jij op DAT moment dat wat je aan de andere kant ziet gebeuren niets met jou te maken heeft? Of voel je je schuldig, gekwetst, aangedaan,…? Zoek uit waarom iets ervoor zorgt dat jij je klein gaat voelen. Leer beseffen dat wat in jouw richting komt van een ander; boosheid, beschuldigingen, een snauw… heel vaak niets met jou te maken heeft maar met wat bij de ander speelt in zijn denken/voelen. We voelen ons dan misschien gemakkelijk aangesproken maar het heeft helemaal niets met ons te maken. Zoek wel uit waarom jij je aangesproken voelt. Waarom precies de woorden van de ander bij jou iets losmaken. Vaak heeft het te maken met iets wat jij nog niet helemaal verwerkt hebt en dat plots weer naar het oppervlak getrokken wordt. Zie dit als een kans om er schoon schip mee te maken en het los te laten. Wat vriendelijkheid betreft, ik mis het bij mensen toch wel vaker. Ze komen elkaar tegen en kijken elkaar niet aan of kijken vluchtig en zeggen niets. Een groet maakt nochtans zoveel goed. Het is een vorm van respect en waardering voor de ander, ook al ken je die misschien niet. Vorige week viel het me nog op toen ik naar mijn ander werk stapte. Hoe weinig mensen zeggen iets. Als je dan zelf 'goedemorgen' zegt, muizen ze zich ervandoor of mompelen vlug iets tussen hun tanden door. Ze slaan zelfs de deur voor je dicht. Van enige hoffelijkheid is hier geen sprake! Helemaal GEEN voorbeeld voor hun kinderen en onze toekomst! Waarom raakt dit mij? Waarom triggert dit mij? Omdat er zoveel onverschilligheid straalt uit de houding van zo’n mensen. Zo weinig warmte, genegenheid en respect. Ieder voor zich… Zo zit ik niet in elkaar. Zo zie ik de toekomstige wereld niet voor mij. Vriendelijkheid houdt zo weinig moeite in, waarom kan het dan niet meer bij sommige mensen?  Vorige maand leerden we omgaan met pijn. Lukt het voor jou om met jouw pijn om te gaan? Wat heb je geleerd van jouw pijn? Of heb je je de moeite niet gedaan om even naar jezelf en jouw lichaam te luisteren? Of heb je de moed niet om stil te staan bij jezelf en je lieve lijf? Jammer…. Doe het toch maar, je hebt niets te verliezen! Wie dit wel deed? Net zoals bij boosheid, verdriet en angst, kan je leren pijn los te laten. Ik kan je niet beloven dat die pijn dan ook echt weg zal zijn. Maar wat ik wel weet, is dat die ondraaglijke pijn toch wel draaglijk en zelfs aangenaam een metgezel kan worden, hoe raar dit ook mag klinken. Als chronisch pijnpatiënt heb ik die pijn leren aanvaarden. Dat was een eerste moeilijke stap. Maar het bracht me bij minder pijn gewoon al door te aanvaarden en me niet steeds te verzetten. Door te leren luisteren naar de noden van mijn lichaam, weet ik nu ook veel beter de betekenis van de pijn te herkennen. Pijn is geen vijand meer van mij. Pijn is een alledaagse 'vriend' geworden die me probeert te beschermen tegen mezelf. Mijn barometer die me precies weergeeft dat ik moet opletten en niet over de schreef mag gaan. Pijn heeft me leren genieten van de simpelste dingen. Pijn heeft me sterk gemaakt en mijn kijk op de wereld en het alledaagse leven veranderd. Zonder pijn was ik nooit geworden wie ik nu ben. Zonder pijn had ik mezelf nooit zo goed leren kennen en appreciëren. Pijn leerde me mezelf te kennen! Leer jouw pijn anders bekijken. Wat leer je van jouw pijn? Kan je ze loslaten? Kan je haar danken voor de steun die ze jou biedt. Ik heb het hier niet over onmenselijke pijn, zoals bij mijn oma toen ze stierf van kanker en vreselijke pijn geleden heeft in haar terminale fase. Maar ik weet ook, dat die pijn haar op het einde aan het denken zette en ons bracht tot de mooiste en diepste gesprekken die ik ooit met iemand gehad heb. Ik was een jonge twintiger maar ik vergeet nooit die diepzinnige spirituele kant van mijn oma toen ze ons verliet.  Het leven gaat hoe dan ook verder...
Of je er nu voor kiest om een stap voorwaarts te doen in het onbekende of liever achterblijft, opgesloten in het verleden, denkend aan wat had kunnen zijn. Aan jou de keuze... Angst kan heel aangrijpend zijn. Angst kan zo stilletjes sluimeren dat het op een dag ontploft en je een echte angstaanval kan bezorgen. Angst is menselijk. Het hoort bij het leven. Het zit diep vanbinnen verankerd in ons brein. Het leerde onze voorouders om te reageren tegen de wilde beesten. Gezonde angst, zal ik het noemen. Het zorgt ervoor dat we super actief en alert gaan reageren. Het zorgt er op dat moment voor dat we een gevaar correct weten op te lossen of aan te pakken. Onze hartslag stijgt, de adrenaline gaat de hoogte in,… Ons lichaam maakt zich klaar voor de aanval. Daarna worden we onmiddellijk rustig. Maar er bestaat ook ongezonde angst. Net zoals we gezonde en ongezonde stress kennen. Ongezonde angst duikt op als je bang bent voor zaken waarvoor je in realiteit niet bang hoeft te zijn. Je lichaam maakt zich constant klaar voor de aanval. Maar er zijn geen gevaren te bespeuren. Toch zeker niet levensbedreigend! Je denken maakt jou iets wijs en je lichaam reageert. Hoogsensitieve kinderen en volwassenen, iemand met ADHD, personen met autisme zijn vatbaarder voor angst. Bij mensen met autisme komt dit door de onvoorspelbaarheid en het onveilige gevoel dat daaruit voortkomt. Duidelijkheid, voorspelbaarheid en visualisatie van het gebeuren brengen rust en veiligheid. Bij HSP komt het voort vanuit het extremer en dieper aanvoelen van emoties en gevoelens. Alles wordt nauwkeurig overdacht. Elke piste wordt nauwlettend uitgedokterd. De onwetendheid daaraan gekoppeld omdat men niet alles in handen kan hebben alsook omdat men veel verder gaat denken dan iemand anders, kan ook heel veel angst teweeg brengen. Bij (jonge) kinderen merk je vaak dat er angst gevoeld wordt en vanuit het jong zijn moeilijk kan gekaderd worden waar dat gevoel vandaan komt. Ook dit geeft angst. Ze zijn vaak te jong om hun gevoel te kunnen plaatsen waardoor ze onrustig, onhandelbaar of teruggetrokken kunnen reageren. Diezelfde reacties zie je ook bij kinderen met ASS. 'Het is saai', is ook vaak een teken dat iets niet pluis is... Angst kan je aanpakken op verschillende manieren. Je kan je angst leren begrijpen en aanpakken via STOP bij een coach of je kan EFT (emotional freedom technique) volgen bij een EFT-therapeute. Blijf niet bij de pakken zitten, als je zelf je angst niet kan loslaten, zoek echt hulp. Er zijn mensen die jou echt wel kunnen helpen om die verdomde angst te overwinnen. Ik help je graag…  Niet alle vrouwen kunnen vandaag moederdag vieren. Sommigen onder ons kijken zo uit naar een kindje maar zien hun kinderwens niet onmiddellijk in vervulling gaan. Sommigen worden nooit mama, ook al willen ze dit zo graag. Daarom dit boeketje en kleine versje ;) ! Of jij nu mama bent of niet hierbij een boeketje bloemen voor jou zoals je ziet… Ik zocht het heel speciaal voor jou want ook jij bent een prachtige vrouw. Geniet van de warme kleur en de zoete geur… Laat je vandaag ook maar verwennen! Jouw liefde kan tenslotte ook niemand ontkennen!  Alles loslaten wil niet zeggen alles vaarwel zeggen… De ogen en alle zintuigen sluiten voor het goede, het mooie, het verrassende, het verrukkelijke en het wondere van deze wereld. Juist het tegendeel! Loslaten leert je beter en meer helder zien. Als je ergens aan iets vastzit ben je gebonden en vereng je jouw horizon. Niemand geniet zoveel van de aarde als hij die de aarde heeft losgelaten en als een vlinder de aarde bezoekt. Phil Bomans  Er zijn momenten in ons leven dat we echt kunnen verteerd worden door verdriet. We kunnen ons zo droevig voelen na een overlijden van een dierbare, na het aanhoren van een diagnose, nadat iemand ons kwetste,… Verdriet kan echt inhakken op je hele zijn. Dat besef ik zelf ten volle. Bij mij zet het zich vast op mijn spieren en gewrichten. Bij een ander op iets anders... Laat die tranen maar komen, laat dat verdriet, die pijn los. MAAR, daar ben ik weer, laat ze niet de overhand krijgen. Ga niet verder in zelfmedelijden of zelfbeklag. Aanvaard jouw verdriet, voel, maar laat los. De ene dag gaat dit gemakkelijker dan de andere dag. Dat is waar! Maar morgen is er weer een nieuwe dag, een nieuwe kans. Hoe je dit doet, hangt van jezelf af. Sport je het van je af, stort je je op je hobby, ga je wandelen, mediteren,... Doe het op een positieve manier, zonder schade toe te brengen aan jezelf of een ander. Verdriet om een dierbare slijt niet echt, vind ik toch, maar het verzacht en wordt leefbaarder. Het krijgt een plaats in jouw leven en in jouw hart. Leren omgaan met een diagnose leer je door dag per dag te nemen, door je te verdiepen in de materie en positief de toekomst tegemoet te treden. Niet altijd gemakkelijk, maar het brengt rust... Ook bij droevige momenten kunnen de wijze zinnetjes van Ho’oponopono innerlijke rust en vrede brengen, zoals je misschien al ervaren hebt vanuit week 18. :)  |
Categorieën |
RSS-feed
|
