|
Elk jaar terug probeert men op 12 mei de wereld bewust te maken van de vaak onzichtbare pijn van CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom) en fibromyalgie. Hoewel ik er elk jaar opnieuw weinig van terug kan vinden in de media... Onzichtbaar omdat het op ons gezicht niet af te lezen staat en de mensen ons te zien krijgen als het enigszins 'leefbaar' voor ons is. Wat er na een uitstap, een werkdag (voor degenen die het aankunnen), ... achter gesloten deuren in de huiskamer gebeurt, weten enkel de gezinsleden. Ook al probeert men de mensen beter te informeren toch blijft het onbegrip bestaan. 'Het zit tussen de oren, iedereen heeft al eens pijn, we zijn ook wel eens doodmoe,...' en meer van die onzin kreeg ik in de loop der jaren meermaals over me heen. Mijn zonen, ik ook, zijn al lang de tel kwijt hoe vaak ik 's morgens misselijk van de pijn naar het toilet vlucht en moet overgeven, om me daarna te herpakken, mijn rust te vinden in de oefeningen die ik voor mezelf al jaren doe, en daarna te vertrekken naar mijn werk. Daar weet niemand hoe het ochtendgebeuren er aan toeging. Wie zou het geloven? 'Je ziet er goed uit', hoorde ik onlangs nog, terwijl ik verging van de pijn en 's middags thuisgekomen mijn bed opzocht om rust te vinden voor mijn lieve lijfje. We willen er inderdaad goed uitzien. Als vrouw hebben we immers ook onze trots... Wat ik vooral in de laatste 20 jaar geleerd heb, is luisteren naar mijn lieve lijf. Ondanks de soms extreme vermoeidheid en de alledaagse pijn, sta ik heel positief in het leven en maak ik er elke dag het beste van. Ik woon in een gezellig huis dat ik volledig van mijn man mocht laten herinrichten, heb een fantastische tuin met een prachtig uitzicht op de Scheldemeersen. We wonen rustig... Dagelijks doe ik oefeningen om mijn lichaam te ontspannen en vanaf warmer weer mijn hydrotherapie-oefeningen (aangeleerd in het UZGent) in ons zwembad om mezelf op 'peil' te houden. Ik leef volledig op mijn batterijen en als ik voel dat die bijna plat zijn, dan rust ik uit. Ik ga weinig weg maar daar heb ik al lang geen behoefte meer aan omdat het thuis OK is. Wat mij vermoeit of energie afneemt, daar begin ik niet meer aan... Sinds mijn eigen praktijk, waarin ik mensen met hoogsensitiviteit, autisme of CVS/fibro help, voel ik me beter. Ik heb een bepaalde drive gevonden waarbij ik mijn kostbare energie niet meer verlies. Het doet me niet alleen deugd dat ik anderen mag en kan helpen, maar ook zelf mee de ontspannende en 'geestversterkende' oefeningen dagelijks kunnen doen, brengt me meer in balans. Hoe gek het ook mag klinken, toch ben ik dankbaar dat ik ben wie ik ben met wat ik heb. Pas op, daar zijn jaren over gegaan. Het maakte mijn leven rijker en zorgt ervoor dat ik anderen nog beter kan helpen. Dat zie ik niet alleen als mijn taak maar als mijn levensdoel. :)   'Meiklokjes zijn heel speciaal, spreken met geur en kleur hun eigen taal. Een taal uit de natuur geboren. Iets wat je alleen met je hart kan horen.' Fijne dag toegewenst 😊 Inge |
Categorieën |
RSS-feed
|
