 Afscheid nemen...het blijft een moeilijke en zware dobber. Loslaten wat was, doet pijn. Het veegt soms letterlijk de voeten van onder je lijf. Het brengt een gapend gat teweeg in het diepste van je 'zijn'.
Het lijkt aan de ene kant zo wezenlijk ongeloofwaardig, niet te vatten, alsof je verdoofd verder op automatische piloot je weg waggelend verder zet. Strompelend vol ongeloof. Niet ten volle beseffen. Verdwaasd. Ergens is dit een 'beschermautomatisme' van ons lijfje om op gang te blijven, om toch door te gaan. Aan de andere kant, in heldere momenten de stekende pijn om het verlies. Het immense verdriet omdat je mama of een andere geliefde er niet meer is. Je voelt je verscheurd. Terug gekatapulteerd naar wat ooit was en nooit meer komt. En die NOOIT MEER brengt je in verwarring en in paniek. Panische angst… Want hoe moet het nu verder zonder? Wat moet je beginnen? Kan je dat wel aan? Pas later begint het besef door te sijpelen op de meest vreugdevolle of droevige momenten als je vlug dat belletje wil doen om je vertrouwde babbeltje te doen, om dat luisterend oor, die steunpilaar als vangnet even aan te spreken, te horen...en dan plots heel bruusk en pijnlijk te moeten ervaren in een flits van een seconde, die wel een eeuwigheid lijkt te duren, dat dit nooit meer kan. Nooit. Pijn slijt, zeggen ze, met de jaren. Ik merk alleen een veel groter gemis bij elke nieuwe mijlpaal in mijn leven. Vooral in dat van mijn kinderen. Maar daarnaast in de loop der tijd groeit een alsmaar grotere bewondering voor dat wat ooit zo vertrouwd dichtbij was. Voor dat wat er voor zorgde dat jij nu JIJ bent. Dankbaarheid voor zovele dingen. Dankbaar koesterend van zovele mooie herinneringen. Het verdriet maakt plaats voor groeiend respect en warme liefde. Het gemis mag dan wel blijven maar wordt aangevuld of zelfs opgevuld door een innerlijke rust en kracht vanuit de oerbron. Een nieuw vangnet vanuit ‘gene zijde’ die je dagelijkse tekens geeft van aanwezigheid. Het enige wat jij moet doen, is toelaten… Toelaten dat te zijn wat is en in de stilte van de tijd die liefde en kracht te aanvaarden...
0 Reacties
 Soms moet je in tijden van stress jezelf halt durven toeroepen en iets zoeken dat je op dat moment tot rust kan brengen . Voor de één is dit sporten; lekker uitwaaien op de fiets, lopen, naar de fitness,... Voor de ander kan dit een filmpje meepikken zijn, lekker op de sofa ingeduffeld in een zachte plaid met een glaasje wijn. Of je favoriete muziek beluisteren, yoga, shoppen, meditatie, naar zee of het bos, een uitstapje plannen, ... Voor iedereen is dit anders.
Er zijn heel veel mogelijkheden... Aan jou de keuze om DAT te kiezen dat jou het beste ligt op DAT specifieke moment. Want ook het moment kan verschillend en bepalend zijn voor jouw keuze. Atalanta kan je helpen zoeken naar jouw 'me-time-moment' als je door de bomen het bos niet meer ziet. Jouw STOP-moment om even tot rust te komen. Om het denken of piekeren stop te zetten, wat een dagelijkse must is in een wereld van chaos, overprikkeling, immens vele verplichtingen... en ga zo maar door. Op adem komen, even de batterijen kunnen opladen... Geef eerlijk toe, wie heeft dit niet nodig?  Hoe vaak vergeten we niet om mild te zijn voor onszelf? We proberen zachtaardig en vergevingsgezind te zijn naar anderen toe, maar blijven hard en streng voor onszelf. Hoe vaak maken we onszelf geen verwijten? Vaak zonder dat we het echt beseffen!
'Dom van mij. Klungel. Ik ben te dik. Ik ben toch te dom, niet goed genoeg, te lelijk. Idioot dat ik ben'...., om er maar een paar op te sommen. Herkenbaar? Ga eens bij jezelf te rade en kijk eens hoe vaak dit per dag gebeurt? Neem het jezelf vooral niet kwalijk! We leren om anderen graag te zien, lief te hebben, maar we vergeten om in de eerste plaats onszelf graag te zien. Lief te zijn voor onszelf in woorden en daden. Sluit je ogen en neem eens een diepe ademhaling. Adem in... adem uit. Komt tot rust en richt je aandacht op je ademhaling. Heel rustig. Niets forceren. Gewoon ademen. Doe maar even... Herhaal dan voor jezelf I'M SORRY... PLEASE FORGIVE ME... I THANK YOU... AND I LOVE YOU Herhaal dit rustig en kalm. Doe dit meerdere malen na elkaar. Richt je speciaal naar jezelf, naar jouw diepe kern. Jouw innerlijke kind. Ervaar... Voel wat er gebeurt. Neem waar wat er in je binnenste verandert. Ervaar de vergiffenis aan jezelf. Laat los... Komen er tranen, laat die maar rollen. Alles mag. Alles is goed. Herhaal de mooie woorden van Ho'oponopono. Het spijt me ... Vergeef me...Dank je.....Ik zie je graag...  Communicatie... Een heet hangijzer binnen onze maatschappij. En dan heb ik het niet eens over mensen met autisme, waarvoor eenduidige en heldere communicatie een must is. Ook voor de doorsnee-mens is het correct begrijpen van communicatie niet simpel.
Je vraagt je misschien af hoe dat komt? Het heeft veel te maken met het niet echt te luisteren naar de boodschapper, het al te beginnen interpreteren waar de spreker nog niet uitgesproken is of zelfs niet gehoord werd. Of al te antwoorden daar waar de spreker niet uitgesproken is. Of maar een halve waarheid te kennen en daarmee dan zelf verder op weg te gaan... Woorden gaan een eigen leven leiden. Zinnen worden geweld aangedaan. Doet me denken aan een rij kinderen waarbij je bij de eerste iets in het oor fluistert en de laatste een totaal andere uitleg weergeeft van wat werkelijk eerst gezegd werd. Wat kan je eraan doen? Heel simpel; echt luisteren, reflecteren en doorvragen als je niet alles begrepen hebt. Controleren of je wel over hetzelfde bezig bent. Soms moet je meerdere mensen bevragen om het volledige plaatje te krijgen binnen een groepsmisverstand. Maar het kost alleszins veel minder energie en frustratie dan de bal te laten rollen daar waar hij maar voor de helft gekend is en het puin uiteindelijk toch te moeten opruimen omdat de boodschap niet volledig en/of fout beluisterd of geïnterpreteerd werd. Bezielde communicatie is waarachtige communicatie. Het heeft als doel met onszelf en iedereen die op ons pad komt een diep wezenlijk contact te hebben. Het gaat hem om het respectvol, met een open liefdevolle houding, met elkaar om te gaan. Het is een heldere en zuivere communicatie, eerlijk naar onszelf én de ander toe. Atalanta helpt je graag op weg in je eigen communicatie, zowel naar jezelf toe, het gezin waarin je leeft of het bedrijf waarvoor je werkt.  Mijn mama overleed 10 jaar geleden. Ze viel van de trap en brak haar nek. In die periode kwam heel vaak een vlinder op bezoek. We zijn echte buitenmensen en eten graag op onze picknicktafel. Telkens kwam een vlinder rond ons dwarrelen. De kinderen waren toen nog klein en ik vertelde altijd dat bomma op bezoek kwam. Het voelde altijd zo vertrouwd, troostend en steunend.
In de loop der tijd ben ik altijd omgeven geweest door regenbogen en vlinders op momenten dat ik haar nodig had of als iets me dwars zat. Een atalanta-vlinder is een heel mooie vlinder. Een trekker die we in België en Nederland alsmaar minder zien. En toch... Toen ik samen met mijn oudste zoon brainstormde over de naam van mijn praktijk, kwamen we al vlug bij onze vlinder. Dus werd het Atalanta - holistisch coaching en begeleiding. Kort daarna gebeurde iets magisch, iets zo mooi waarvoor ik geen woorden heb... Toen we aan de grondwerken begonnen riep mijn man me plots om dringend bij hem te komen en raad eens wat we zagen. Een atalanta-vlinder! Hij fladderde op de muur, zette zich even, om daarna op de grond plaats te nemen in mijn toekomstige praktijk. Daarna fladderde hij rond mij om terug op de muur plaats te nemen en rustig zijn prachtige vleugels te openen en sluiten. Het ontroerde me tot in het diepste van mijn ziel. Op één of andere manier zie ik het als een teken dat het goed is. Dat mijn pad verder mag lopen zoals het loopt... klaar om anderen te helpen, te steunen en te troosten. Om hen hun eigen kracht te laten terugvinden op momenten dat ze zich verdwaald voelen in de chaos van onze maatschappij. Namasté Inge X |
Categorieën |
RSS-feed
|
