Het academiejaar is sinds een week terug begonnen. Elk jaar opnieuw vind ik het belangrijk om dan in de pen te kruipen. Men verwacht van (jong)volwassenen dat ze op die leeftijd toch wel hun mannetje kunnen staan en het studieleven nu toch al moeten kennen en gewoon zijn na al die jaren.
Minder is waar. Elke opstart is een nieuw begin. Ook al zijn de gebouwen gekend toch is het steeds weer anders. Er hangen andere affiches, de inrichting binnen een ruimte is anders (al was het maar dat een bloempot verdwenen is)... Kortom alles is gewoon anders. Splinternieuw.
Daarnaast heb je nieuwe medestudenten. Ook de gekende vrienden wordt terug wennen. Vakantie is rusttijd. Geen stress en al helemaal niet geconfronteerd worden met 'schooldenken'. Dan wil je ook geen contact met je vriend-medestudenten. Die herinneren jou aan school, aan veel stress en onrust. Nu even niet, aub! Dus zet je even de vriendschap 'on hold'.  Gelukkig dat gelijkgestemden jou begrijpen en dit ook ervaren. 
Ook de profs ken je niet allemaal. Nieuwe aanpakken, nieuwe cursussen en heel vaak een idee dat je toch al veel moet weten want je zag die leerstof ergens in je 1ste jaar bachelor. Hallo, ja dit zit echt wel ver weg. Stress, stress, stress...  Cursussen waarbij de zinnen niet kloppen vanuit jouw detaildenken, waarbij een simpel woord de volledige inhoud van het hoofdstuk aan flarden trekt in jouw hoofd. Het duizelt, het zweet breekt je uit,...
'Dit jaar zal het echt niet lukken!' Een zinnetje dat ik ondertussen bijna 20 jaar ken. En ook al beseft hij dat het niet echt klopt wat hij zegt, toch begrijp ik hem heel goed en geeft het alleen maar aan dat al die onduidelijkheid, onvoorspelbaarheid en al het nieuwe extra veel stress veroorzaken, onrust en heel veel angst voor de zoveelste sprong in het duister.
Springen doet hij, telkens weer met heel veel stress, maar ook met vertrouwen in de mensen die aan de zijlijn met hem meestappen, hem mee begeleiden en een vangnet vormen bij momenten dat hij het even echt niet meer ziet zitten.
Elke dag is een moeilijk nieuw begin. In de eerste plaats voor hem, maar ook voor het gezin waarin hij leeft. Ik heb heel veel respect voor hen!

Een hele mooie die ons duidelijk maakt hoe het er in de wereld aan toe gaat. Hoewel mijn mama altijd zei: ' Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel'.
​ Daarom deel ik die graag!

Volgens een legende uit de 19e eeuw ontmoette de Waarheid en de Leugen elkaar op een dag. De Leugen zei tegen de Waarheid: "Het is een prachtige dag vandaag"! De Waarheid keek omhoog naar de hemel en zuchtte, want de dag was werkelijk prachtig. Ze brachten veel tijd samen door die dag. Uiteindelijk kwamen ze bij een waterput. De Leugen nodigde de Waarheid uit. "Kom, het water is erg lekker, laten we samen een bad nemen!" De waarheid, vertrouwde het niet helemaal, testte het water en ontdekte dat het inderdaad heel lekker was. Ze ontdeden zich van hun kledij en begonnen zich te baden. Plots vloog de Leugen uit het water, trok de kleren van de Waarheid aan en rende weg.
De woedende Waarheid kwam uit de put en holde overal heen om de Leugen te vinden om haar kleren terug te halen.
De mensen, die de Waarheid naakt zagen, wendde hun blik af, met schaamte, minachting en woede.
De arme Waarheid keerde terug naar de put en verdween voor altijd, zich daarin verstoppend. Zich schamend voor haar onbedekte naaktheid.
Sindsdien reist de Leugen de wereld rond, verkleed als de waarheid. Weinigen valt het op , omdat de meesten onder ons geen enkele wens hebben om de naakte Waarheid te ontmoeten.

Het wereldberoemde schilderij - "De waarheid die uit de bron komt", Jean-Léon Gérôme, 1896.


​















​
Bronnen:
FB: Kracht van Licht
https://en.wikipedia.org/wiki/Truth_Coming_Out_of_Her_Well

Zelfzorg is er eentje dat zo vaak vergeten wordt. We denken allemaal dat we op dat vlak onsterfelijk zijn en dat we het allemaal wel aankunnen tot ...
Wacht niet tot het te laat is en jouw lieve lijf de stippen op de I zet!
Zelfzorg is respect en liefde naar jouzelf toe! Daar begint het! Wie geen zorg draagt voor zichzelf, kan het ook niet goed doen voor een ander.
Nee, het is niet egoïstisch. Het is een MUST voor je eigen lieve IKKE! 

Ik hoor dan vaak dat men geen keuze heeft. 'Het is nu zo, we moeten er door, ik kan niet anders,...''
We hebben wel de keuze om datgene te doen wat we op dat moment moeten doen. We denken te vaak dat de wereld enkel en alleen op onze schouders moet gedragen worden. Dit klopt niet! We moeten leren hulp van anderen aanvaarden of hulp durven leren vragen. Ik besef dat het durven vragen of aanvaarden van hulp ook een leerproces is voor sommigen, maar ik zou het wel aanraden om te proberen. Je zou wel eens positief verrast kunnen worden!

​Fijne week!

Ik werk momenteel met een paar jonge cliënten een stappenplan uit om te communiceren met anderen vanuit hun hart.   Ik spreek dan altijd over bezielde communicatie.
In de loop der jaren is daaruit 'Geweldloze communicatie' ontstaan van Marshall B Rosenberg.

Je kan het stappenplan indelen in 4 stappen

• Waarnemen

Ik ga objectief waarnemen, zonder te oordelen of te interpreteren.
Ik blijf bij de feiten en verwoord die zoals een camera dat zou doen. Ik spreek vanuit mezelf in de ik-vorm. Ik praat ook enkel over mezelf!

• Gevoelens uiten

Vervolgens verwoord ik mijn eigen gevoelens bij deze objectieve waarneming. Dat vraagt voeling met mijn eigen lichaam en mijn lichaamstaal.

• Behoeften verwoorden

Achter deze gevoelens zitten behoeften die ik op de juiste wijze ga uiten. Zo leer ik verantwoordelijkheid opnemen voor mezelf, zonder de ander te beschuldigen.

• Actie ondernemen/een verzoek formuleren

Eerst ga ik na wat ik zelf kan doen om mijn behoeften te vervullen. Ik richt ook op een aangepaste wijze een specifiek verzoek tot de ander waardoor mijn behoeften vervuld zouden kunnen worden. Of we bekijken samen hoe we de situatie de volgende keer beter kunnen aanpakken.

Ik doe dit als volgt:
 WAT IS ER GEBEURD?Als ik hoor, zie, lees,….. dat….(waarnemen als een camera)
HOE VOEL IK MIJ HIERBIJ? dan voel ik mij…..  (gevoelens uiten)
 WAT HEB IK NODIG?  omdat ik ….. nodig heb.   (behoeften verwoorden)
 WAT GA IK DOEN/ZEGGEN/VRAGEN? Wat ga ik doen? Is dit oké voor mij?(vragen aan mezelf)
                                                                      Ben jij bereid om …? (vraag aan de ander)
                                                                      Hoe kunnen we dit anders aanpakken? (samen bekijken)
-> zeggen wat ik ga doen!  
-> samen vertellen hoe we het de volgende keer kunnen aanpakken.

Sommige kinderen weten niet altijd hun gevoel te benoemen. Daarvoor zijn de gevoelskaartjes van de communicatiekit een dankbaar hulpmiddel. Ik laat kinderen daarbij altijd vertellen vanuit hun gevoel. Ik voel me verdrietig, ik voel me boos,...  Ik  gebruik niet 'ik ben'  want ik ben niet de boosheid, ik voel me boos.  Op die manier leren de kinderen ook beseffen en aanvoelen dat ze die emotie ook kunnen aanpakken en er iets mee doen. Ze zijn niet die emotie, ze hebben deze emotie en daarbij altijd de keuze om die positief om te buigen.

In de kit zitten ook kaartjes om beter hun behoeften te kunnen meedelen. Hoewel kinderen, als ze de tijd en ruimte krijgen, hoe jong ze ook zijn, best wel kunnen meedelen wat ze nodig hebben.

Jonge kinderen kan je leren omgaan met verschillende emoties door ze zelf te benoemen als je ze bij hen opmerkt in een bezield gesprek.
Voorbeeld: Ik merk dat jij je daardoor boos voelt. 
                    Jij voelt je door die uitspraak droevig, merk ik. 
 
Bron: Marshall B. Rosenberg ‘Geweldloze communicatie'

 Maandag gaat een nieuw schooljaar van start. 
Een nieuw begin, nieuwe leerkracht(en), nieuwe omgeving,... Voor sommigen een nieuwe school, een nieuw hoofdstuk in hun leven.
Ik wens alle onderwijspersoneel en iedereen die in contact komt met kinderen en jongeren heel veel succes en heel veel kracht en moed toe om dit jaar waar te maken. Draag hierbij vooral ook zorg voor jezelf!   
Mijn hart en gedachten gaan vooral ook uit naar alle (groot)ouders, kinderen en jongeren. Het begin van een nieuw schooljaar brengt heel wat emoties met zich mee.  Ik weet uit eigen ervaring hoe jullie zich nu voelen. Heb vertrouwen en geloof dat alles altijd op één of andere manier in zijn plooi valt als de tijd er rijp voor is.
 Ik sta alvast klaar om met heel veel warmte, liefde en respect zorg te dragen voor jullie allen xoxo
​                                                                                                                 Inge Atalanta