Leven met een etiket

Ik maakte deze tekening jaren geleden. Ik gaf toen zelf nog les en mijn kinderen waren nog heel klein. Er was op dat moment nog weinig gekend op gebied van autisme en dyslexie. ADHD kwam toen beetje bij beetje ook in de picture. Een zorgcoördinator bestond nog niet maar veel leerkrachten probeerden hun best te doen met kinderen met bepaalde specifieke zorg.
Ondanks het feit dat ik nooit voorstander geweest ben om iemand een label op te kleven, hebben we binnen mijn gezin allemaal eentje. Alleen beseffen we heel goed dat dit label een deel van ons is en niet wij in het algemeen. Zoals een mama vorige week tijdens een zorgteam nog mooi verwoordde; ik ben Inge met de bril en niet de bril met Inge.

Vrij jong hebben mijn zonen leren omgaan met wie ze zijn in hun totaliteit. Dat probeerde ik ook altijd met mijn leerlingen destijds. 'Moeilijk gaat ook. Geef alleen nooit de moed op!' droegen we hoog in vaandel. Ondertussen zijn de leerlingen van destijds volwassen mannen en vrouwen, die elk hun eigen weg waargemaakt hebben. Ik ben best trots dat ik hen een deeltje op hun weg daarbij mocht helpen.

Mijn zonen zijn beiden heel gedreven kerels die geleerd hebben dat vanuit hun beperking juist zo'n grote meerwaarde aan talent zit, wat menig anderen niet kennen of weten. Ik heb nooit gekeken naar wat fout ging, maar probeerde wel aan te pakken wat nog kon ingeoefend worden. De rest groeit soms vanzelf met het ouder en meer matuur worden!  
Het zijn twee echte 'out of the box'-denkers. Als je buiten school niemand achter je staan hebt die jouw denken blijft prikkelen en aanmoedigen, geloof me, dan zijn de schooljaren best keihard en vreselijk lang!  Het zou niet mogen dat jongeren tot aan hun verder studeren beperkt blijven denken over hun mogelijkheden. Ze zijn zoveel meer dan die schoolse vakken en commentaren! 
Ik heb het altijd jammer gevonden dat onze oudste zoon maar beginnen stralen is en echt gaan geloven is in zichzelf toen hij de 18 gepasseerd was. Toen pas leerde hij beseffen dat hij best heel knap is en grote talenten bezit die een enorme meerwaarde kunnen betekenen binnen onze maatschappij. Die talenten heeft hij juist dankzij zijn etiket. De positieve keerzijde van dyslexie!

Wat ik gewoon heel graag wil meegeven is, dat je echt moet geloven in jezelf. In jouw 'kunnen'. Sommige zaken hebben gewoon meer tijd nodig. Heb jij een etiket, kijk er dan over en vooral door. Wat is de meerwaarde ervan? Wat kan jij juist beter dan een ander, dankzij jouw label? Hoe kan je dit uitbreiden, leefbaar maken binnen het school- en/of werksysteem.

Ga ervoor. Ik besef zelf als geen ander dat het vaak zweet, bloed en tranen kan kosten. Mijn twee weten dit ook. Maar opgeven staat nu eenmaal niet in ons woordenboek! Probeer, struikel, val en probeer opnieuw. Elke dag is een nieuw begin en een nieuwe poging waard! OOK voor jou!