Rush

Het was vorige week een hectische week. Ik kwam weinig toe om aan mijn laptop te zitten en even 'in mijn pen' te kruipen of beter gezegd 'in mijn innerlijke zelf', want dit doe ik dan eigenlijk, een babbel met mezelf.
Mijn man kwam vorige zondag zwaar ten val, is ondertussen gisteren geopereerd en in de week ertussen kwam er zoveel op ons af en werd het zo'n stormloop (ook vandaag nog trouwens) dat er weinig tijd was om iets neer te pennen. Niet dat ik niet elke dag even heel dicht bij mezelf kruip, want dit is een must en een grote houvast in de chaos van dit tijdperk.
Gisteren is hij dus geopereerd en besefte ik in de loop van de dag dat mijn geduld en rust normaal op de proef zouden moeten gesteld worden, maar dit was niet zo. Naast mijn man lag een lieve meneer uit West-Vlaanderen kermend van de pijn terwijl ik zat te wachten op mijn man. Door hem rustig te laten terugkeren naar zijn ademhaling en zijn focus te verleggen, kon hij de pijn beter aan. Ademhalingstechnieken is iets wat we samen kunnen doen op maandag 29 oktober in BlinkHuis.
 Half 7 kwamen we aan in het ziekenhuis , mijn man werd weggebracht richting OK rond half 16 en kwart over 20 kwam hij blozend en bevrijd terug de kamer binnen. Alles terug op zijn plaats. Nu rusten en het zelfgenezend vermogen van zijn lijfje de eigen belangrijke taak laten verrichten. 
Dit had ik vele jaren geleden niet gekund. Dit lange wachten... Nee hoor! Herkenbaar? Ik zou mezelf opgevreten hebben en al mijn nagels zouden daarbij het dupe geweest zijn. Nu besef ik dat de technieken die ik mezelf eigen maakte en aan anderen aanleer een immense positieve impact hebben op mijn hele persoon. Ik ervaar op alle niveaus innerlijke rust. Ondanks het feit dat het zolang duurde vooraleer mijn man terug op de kamer kwam, voelde alles goed aan. Geen paniek, geen zwarte gedachten, geen rampscenario's in mijn hoofd, ... Enkel rust, intense rust. Bijna genietend.
Ik genoot van de zonsopgang met ons tweetjes en 's avonds op mijn eentje van het stil worden van de drukte binnen en buiten het ziekenhuis alsook van het zonnetje dat ons nog zo lang elke dag begroet en me heel veel energie geeft.
De zon is mijn grootste krachtbatterij. Daar hebben we het volgende week woensdag over in de lezing 'Waar is mijn energie gebleven?'  Want die energie waarover ik zo moet waken, blijft bij me, als ik tenminste zelf zorg draag voor mezelf en mijn innerlijke batterij.  
Dit leer je niet van de ene dag op de andere. Het is een proces dat nooit ophoudt waarbij we af en toe een examen krijgen op de 'universiteit van het leven'. Gisteren glansrijk geslaagd.  Trots op mezelf!
Ik word nog warmer van binnen als ik andere mensen kan raken  op hun levenspad en hen met mijn technieken steviger op hun pad mag laten staan; de ene keer om te leren genieten van de stilte binnen onszelf of erbuiten, de andere keer om hen handvatten te kunnen aanbieden om in alle drukte, in alle stress en heisa hun innerlijke rust te kunnen vinden en krachtig in het leven te kunnen staan.
Bedankt voor zoveel mooie levenslessen!

---