Start academiejaar voor mensen met autisme

Vandaag de eerste dag van het academiejaar. Niet het eerste academiejaar, maar zo voelt het elk semester opnieuw.
Begin van het jaar is ook het gebouw en alles erop en eraan nieuw en stressy.
Daar waar andere studenten nog volop genieten van het einde van hun vakantie kijkt hij reeds zijn voorbije cursussen na. Om rust te vinden in zijn hoofd en in het toekomstige jaar.
Hij wordt misselijk bij de eerste keer nakijken van het lessenrooster en het zich terug inschrijven voor zijn laatste jaar bachelor. Zijn denken is de volledige dag gericht op de komende week, op die dag vandaag. Hij zoekt ontspanning. Gaat fietsen, zoekt afleiding. Maar gisteren was een dag teveel. Gelukkig veel afleiding maar tussendoor knaagt de onrust in zijn binnenste en merk je aan zijn blik en zijn handgewriemel dat het onhoudbaar is. De aangeleerde relaxatietechnieken brengen rust en focus. De slaap is toch ietwat rustig.
Heel vroeg wakker. Koorstblaas en op van de zenuwen. Stilte graag. Niemand zegt iets. Of heel kort en duidelijk. Geen muziek vandaag. Geen afleiding in gesprek. Zwijg. Blijf zelf rustig en kalm. Maar van binnen voel ik zelf de spanning tot in het diepste van mijn buik. Zijn spanning, zijn paniek.
Boeken aanschaffen. Op tijd aanwezig. Centen cash correct duizend maal hertellen. 
Ik moet loslaten want hij vertrekt met broer die zorgzaam over hem waakt en me probeert met een knipoog en knuffel gerust te stellen. Grote broer die er altijd geweest is en altijd zal zijn. Grote broer die me straks een sms'je stuurt om me gerust te stellen terwijl hijzelf vergaat van stress.
Berichtje 'boeken kloppen niet'. Honderd keer de factuur en de boeken één na één in de koffer van de wagen herbekeken. Ik zie het zo voor me. Maakte het zelf mee de voorbije jaren. 
Dan het bevrijdende berichtje van hemzelf. 'Alles OK. Ik red me wel.' Daarmee probeert hij mij gerust te stellen terwijl ik heel goed weet dat hij niet OK is maar zijn dag zal proberen doorkomen.
's Avonds in de auto. Overstuur. Keelpijn. Doodop. Totaal overprikkeld door zoveel input. Hoofd staat op springen. Naar huis vlug en stil.
Thuis gekomen... geen rust. Moet naar Minerva om de slides van de profs te bekijken. Eerste inleidingslessen. Een ramp. 'Weeral proffen die het niet kunnen uitleggen. Boeken die niet te vertalen zijn en een semester dat gedoemd is om te mislukken. Dit ken ik al een paar semesters. Hij zal het niet kunnen. Lukt nooit. Nu is het echt gedaan.' Om dan te zien dat hij eind dit semester terug slaagt met punten om U tegen te zeggen. Dan glimlacht hij altijd en zegt steeds: 'Jullie hebben gemakkelijk praten.'  Hij heeft gelijk!
Er komt een beetje rust als alles netjes samen met broer uitgeprint is. Hij eet zijn lievelingsgerecht, want mama beseft dat dit een must is. Buiten op de fiets, nog voor het donker. Dan nog even voetballen en hard knallen tegen de muur. Rust vinden, rust, kalmte in zijn hoofd...
Dit is maar een dag uit zijn leven. Dit duurt nog minstens een maand om daarna een tikkeltje af te zwakken en te stoppen in de grote vakantie. Om daarna weer vollen bak 9 maanden op te zijn van de stress. Dag na dag.  
Wie geen kind heeft met autisme staat hierbij niet stil. Niemand in mijn omgeving vraagt nog hoe het met hem gaat. Hij is jongvolwassen, zit aan de unief. Het zal wel gaan zeker???? Nee, het gaat niet in het begin. Het is alsof hij in het water gegooid wordt en onmiddellijk moet zwemmen zonder hulp, zonder reddingsbandjes.
Respect voor kinderen en studenten met autisme!  
Ik hoorde vorige week nog praten over een kind met autisme. 'Hij heeft zijn snokskes maar 't viel al bij al mee.' Gelukkig dat hij die snokskes voor zichzelf heeft om te overleven in een wereld vol prikkels en mensen die hem niet altijd begrijpen. Dit horen doet pijn. 
Dit horen doet zo 'n afbraak van de moed dat ze hebben om elke dag opnieuw uit hun bed te komen en het beste van zichzelf te geven. Want vaak vinden we 'hun beste' te weinig, terwijl dit voor hen vaak al 'teveel' is!
Nogmaals respect graag! Je zou eens in hun schoenen moeten lopen. Of in die van hun ouders! Jammer dat dit niet 1 dagje kan!