Week 19: verdriet loslaten

Er zijn momenten in ons leven dat we echt kunnen verteerd worden door verdriet.
We kunnen ons zo droevig voelen na een overlijden van een dierbare, na het aanhoren van een diagnose, nadat iemand ons kwetste,…
Verdriet kan echt inhakken op je hele zijn. Dat besef ik zelf ten volle. Bij mij zet het zich vast op mijn spieren en gewrichten. Bij een ander op iets anders...
Laat die tranen maar komen, laat dat verdriet, die pijn los. MAAR, daar ben ik weer, laat ze niet de overhand krijgen. Ga niet verder in zelfmedelijden of zelfbeklag.
Aanvaard jouw verdriet, voel, maar laat los. De ene dag gaat dit gemakkelijker dan de andere dag. Dat is waar! Maar morgen is er weer een nieuwe dag, een nieuwe kans.
Hoe je dit doet, hangt van jezelf af. Sport je het van je af, stort je je op je hobby, ga je wandelen, mediteren,... Doe het op een positieve manier, zonder schade toe te brengen aan jezelf of een ander.
Verdriet om een dierbare slijt niet echt, vind ik toch, maar het verzacht en wordt leefbaarder. Het krijgt een plaats in jouw leven en in jouw hart.
Leren omgaan met een diagnose leer je door dag per dag te nemen, door je te verdiepen in de materie en positief de toekomst tegemoet te treden. Niet altijd gemakkelijk, maar het brengt rust...
Ook bij droevige momenten kunnen de wijze zinnetjes van Ho’oponopono innerlijke rust en vrede brengen, zoals je misschien al ervaren hebt vanuit week 18. :)