Week 40: kracht in mezelf

Het is nu najaar en we merken dit aan de vele veranderingen in de natuur. Stilaan sterft alles af … om daarna in het voorjaar nieuw leven te ontluiken en verder te groeien.
De seizoenen komen ook in ons leven voor. En dan heb ik het niet over het in de lente zijn van ons leven, want dan zit ik nu in de herfst en al verandert er lichamelijk heel veel en geeft deze periode van het leven ook veel kleur aan mijn bestaan, toch heb ik niet het idee dat het morgen niet terug lente of zomer kan zijn in mijn leven. Want dit kan wel en gebeurt!
We maken constant de seizoenen mee in ons eigen bestaan. Elke nieuwe levensfase, elk nieuw hoofdstuk heeft een pril begin, een aansterken en tot bloei komen, een prachtige rijping en een dierbaar einde. Vandaag komt morgen ook niet meer terug. Maar onze herinneringen, wat we voelden, hoorden, zagen,… blijft mooi bewaard in ons hart en ons geheugen en kunnen we altijd terug oproepen, herbeleven, koesteren,…
In elk deel van jouw leven kan je in je kracht staan in alle omstandigheden.
Soms beseffen we zelf niet hoe sterk we wel zijn tot er iets gebeurt dat je volledig van de wijs brengt; een zware ziekte, een vreselijk ongeval, het sterven van een geliefde, een verwoestende diagnose, …
Dan pas beseffen we dat sterk zijn de enige optie is die je hebt om de situatie aan te pakken.
Toen ik ziek werd waren mijn kinderen nog kleuter. Nog zo jong en in volle ontwikkeling. Sluipend dag na dag veranderde hun mama van een energiek, knutselend, voetballend en ravottend moeke in een hoopje pijnlijke ellende waarbij zelfs een zucht teveel energie kostte en elke beweging tot het diepste van mijn lichaam pijn deed.
Ik had kunnen kiezen voor mijn diagnose in het UZ Gent en me erbij neerleggen. Maar dat deed ik niet en dat doe jij ook niet. Iets heel diep van binnen stuurt ons op dat moment aan met de nodige kracht, ook al is het maar een beetje kracht, om toch door te gaan. Om te zoeken naar de zin van ons leven en hoe we dit het beste kunnen aanpakken.
Evenzo bij de plotse dood van mijn mama. Ik was amper zelf uit het ziekenhuis en nog aan het aansterken in mijn bed toen ik het vreselijke telefoontje kreeg. Van de ene dag op de andere moet je naast de nodige en dringende zelfzorg ook zorg dragen voor de rest van je familie. Ik moest het zelfs alleen dragen terwijl ik degene was met de minste kracht. En toch deed ik het.
Je wordt van je sokkel geslagen. Je hart wordt doorboord maar jouw diepste kern draagt jou door deze periode, als je tenminste contact hebt met je innerlijke zelf of dit contact wil!
‘In de stilte van jezelf, kom je jouw IK tegen.’ Geloof me maar.

Heb je nood aan meer zelfbewustzijn en jouw innerlijke contact? Neem echt contact op. Ik wil jou best tijdelijk bijstaan op jouw weg!

---