Week 44: omgaan met rouw

November is een droevige maand. Een maand waarin we in het begin onze overledenen herdenken en ook al zijn we daar 365 dagen van ons leven mee bezig toch voel je die droefheid en ‘tristesse’ enorm in november.
 De herfst zit daar ook wel voor een stukje tussen. We leven in alsmaar donkerder dagen, de natuur sterft langzaam af en we worden geconfronteerd met onze sterfelijkheid en met allen die we graag gezien hebben en die ons zijn voorgegaan.
Rouw is iets bitter en rauw, maar tegelijkertijd heeft het ook iets liefdevol en zachts. Het maakt ons meer menselijk, brengt ons dichter bij elkaar. Het laat ons stilstaan bij de vergankelijkheid des dingen en het besef dat we elkaar moeten koesteren en graag zien want morgen kan alles anders zijn.
Rouwen doen we elk op onze manier. Niemand kan je voorschrijven hoe je moet rouwen. Jij mag dit op jouw manier doen. Er staat ook geen tijd op. Neem alle tijd die je nodig hebt. Vandaag lastig, morgen misschien weer beter. Verwerken met vallen en opstaan.
Rouwen confronteert onszelf met onze diepste kern. Als je bewust rouwt en jezelf toelaat die diepte te betreden zal je merken dat je er terug sterker leert uitklimmen. Hoe je dat doet, dat kan ik met geen woorden meedelen maar je zal het voelen beetje bij beetje.