Tijdens mijn studies maakte ik mijn eindwerk rond rouwen; ‘Kinderen geconfronteerd met de dood’. Ik verloor op dat moment mijn allerliefste oma, mijn tweede mama en vroeg me af wat de impact op kinderen was bij het verlies van een (groot)ouder.
Ik heb destijds alle boeken van Elisabeth Kübler-Ross verslonden en ondanks het feit dat ze sprak over 5 fasen van het rouwproces bij stervensbegeleiding, weet ik uit eigen ervaringen dat deze fasen ook zeer herkenbaar zijn bij allerlei andere emotionele veranderingen of trauma’s die we meemaken in ons leven.
Sommige mensen blijven hangen in deze fase en hebben echt wel hulp nodig om te kunnen overgaan naar de volgende fases.
Ik hoor soms mensen zeggen dat ze niet kunnen loslaten, dat ze niet weten hoe dit moet. Dit klopt niet. We hebben allemaal, hetzij bewust of onbewust, reeds mensen of zaken moeten loslaten. Wie kinderen heeft, laat bij elke nieuwe grote levensfase een andere los. De fase van baby naar peuter/kleuter. De fase naar de kleuterschool, de lagere school, het secundair, de puberfase, fase van jongvolwassene … Elke mijlpaal in het leven van onze kinderen of in ons eigen leven zorgt ervoor dat we een ander moeten loslaten. Je weet dit. Je bent triest geweest en had heimwee toen jouw zoon of dochter plots een volwassen kerel werd of een puber en niet meer die kleine kapoen. Je kent dit gevoel. Ook in je eigen leven. Je nam afscheid van het student-zijn. Je nam afscheid van het thuis wonen. Sommigen namen reeds afscheid van het jong zijn. We hebben al meermaals bovenstaande fasen doorlopen, alleen beseffen we dit niet ten volle. Je kan niet meer terug naar vroeger. Jouw maatje, jouw mama/papa, zus/broer,… die overleed kan je niet meer vastpakken. Wat je wel kan, is alle herinneringen koesteren en herbeleven. Daarom dat het zo belangrijk is om elke dag ten volle te leven zodat je morgen kan genieten van de herinnering van gisteren. Dit kan je enkel als je vandaag mindfull (bewust nu) leeft. Knuf <3
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Categorieën |
|